Panie Przemku, Bardzo dziękuję za odsłonięcie tajemnic „dudowania” (broń Boże „dudania”) i tej dla mnie niefoklorysty i cepra nie zawsze do końca upajającej muzyki (stąd czasem potrzeba wzmacniaczy w płynie). Gratuluję, bo to i ciekawe i budujące – pamiętam jeszcze moje czasy, kiedy najważniejsze było aby sobie pograć! Jak mówił śp. prof. Jerzy Gołos, „nie ważne dudy, ważne kto w nie dmie”. Jestem nadal wielbicielem archaicznej, a jeszcze bardziej niearchaicznej kapeli, jej dudziarzy, fantastycznego akompaniamentu altówkowo-basowego i oszałamiającego smutku w głosie Pani Marty! Konia dalej tańczyć nie potrafię, ale mam nadzieję jeszcze się nauczyć. Trzymam kciuki za wyjście z tej cholernej pandemii i tańce w starej karczmie w Jeleśni! BV